Hey iedereen
Ondertussen ben ik al een dikke maand en een half terug in het België-landje en ik moet eerlijk zeggen dat mijn hart nog altijd een stukje in Ghana is.
Ik vrees dat het er altijd een beetje zal blijven. Op de meest onverwachte momenten denk ik toch nog even terug aan leuke dingen die ik meemaakte.
Hopelijk krijg ik ooit nog de kans om eens terug te gaan!
De lang verwachtte eindstage die nog zover weg leek toen ik pas terug was uit Ghana, is nu al bijna voorbij. Ik heb nog maar een week en een half te gaan. En dan ... spannende momenten! Zal ik vanaf september ècht juf zijn???
De bovenstaande informatie is even om julli in te lichten, maar waarvoor ik onder andere nog een bericht schrijf, is voor het volgende:
Ik ben heel wat leuke mensen tegen gekomen in Ghana, maar in alle spoed ben ik onder andere op de luchthaven e-mailadressen en telefoonnummers vergeten uit te wisselen!
Als jullie dit lezen, willen jullie dan aub iets laten weten??? (Pieter & Ilse, Harry, ... voel jullie maar aangesproken) :-)
Vele groetjes
Bruni
Yaa Jessie
P.S.: Voor de geïnteresseerden - op mijn space van msn staan alle foto's die ik in Ghana genomen heb (weliswaar door elkaar).
woensdag 21 mei 2008
maandag 7 april 2008
Terug thuis
Hey iedereen
Ik ben terug in het land. Het is toch wel even wennen. Vooral het weer is raar, want ik ben niet meer gewoon om truien en sokken te dragen. De eerste dag liep ik hier rond met een T-shirt en teenslippers, maar dat heb ik snel moeten veranderen. ;-)
Ik had jullie beloofd om nog een uitgebreid verslag te maken over mijn laatste weken in Ghana.
Maandag ben ik met Imke richting Koforidua getrokken vanwaar we eigenlijk meteen zijn doorgereisd naar Akosombo.
In Atimpuko hebben we eerst een wandeling gemaakt, lekker gegeten, een rustig terrasje gedaan naast het meer en goed geslapen.
Atimpuko is het dorpje net naast Akosombo en je hebt er een prachtig zicht op Lake Volta. Met een immense stalen brug kan je hier het meer oversteken en het is één van de weinige plaatsen dat je het meer over kan.
Dinsdagvoormiddag zijn we een bezoek gaan brengen aan de grootste artificiële stuwdam ter wereld in Akosombo. We zijn er een Belgisch gezin tegen gekomen.
Na onze interessante rondleiding (door een gids die heel goed Engels kon - wat niet vanzelfsprekend is) hebben we ons aan een boottochtje op Lake Volta gewaagd. Er was geen roeier, maar toch probeerden we het met ons tweetjes. Toen we na 15 minuten hard labeur nog steeds op dezelfde plaats voeren, zei ik tegen Imke dat het voor mij niet meer hoefde. Om de boot aan de kant te krijgen hebben we ook nog inspanningen moeten doen, maar het is ons gelukt.
's Middags nog in Atimpuko gegeten en nadien doorgereisd naar Hohoe. We hadden een hotel op enkele honderden meters van het vertrekpunt om de watervallen van Wli (Vlee uitgesproken) te bezoeken. Hier hebben we 's avonds gegeten (het was het hotel van een Duits koppel) en in een mega-groot bed geslapen.
Woensdagmorgen kwamen we een Duits koppel tegen en die vroegen ons of we geen zin hadden om een 3 uur durende wandeling te doen naar de upper-falls van Wli. Imke en ik hebben meteen ingestemd, maar we hadden ons niet echt aan een beklimming verwacht.
We hebben enorm afgezien en soms hadden we spijt dat we eraan begonnen waren. Maar de uitzichten en de waterval maakten het zeker de moeite waart. De foto's zijn mooi, maar ze geven niet half weer hoe prachtig het daar wel was. Dat stukje prachtige natuur zit voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.
In de namiddag zijn we naar Ho vertrokken.
Om hier een hotel te vinden, ging het iets moeilijker. Het derde stond ons zeker aan en we besloten meteen om hier twee nachten door te brengen.
Donderdag zijn we gestart met het verkennen van Ho. Dit is de hoofdstad van de Volta Region. Er was echter maar weinig te bespeuren. De african art & craft market bleek een klein winkeltje te zijn met meer stof dan mooie dingen erin. En de mevrouw van de "bakkerij" wist zelfs niet dat zei de bakkerij was. :-)
In de namiddag hebben we ons lui aan het zwembad gelegd en dat was eerlijk gezegd echt leuk.
Vrijdag zijn we terug richting Koforidua getrokken. 's Middags zijn we Nancy tegen gekomen en hebben we met ons drieën iets gegeten, waarna we samen een bezoek brachten een kralenfabriek tussen Kpong en Koforidua.
Het was heel interessant en omdat we niets moesten betalen voor de uitleg en de rondleiding hebben we enkele juweeltjes gekocht in de shop.
Zaterdag zijn we van Koforidua richting Kumasi gegaan en voor we naar de compound gingen zijn we in het cultural centre onze laatste souvenirs gaan kopen.
Het laatste weekend op de compound, het laatste weekend in Ghana.
Zaterdagavond voor de tweede keer een stapje in het nachtleven gezet en zondag was het laatste avondmaal met alle vrijwilligers van GoodWorkGhana.
Op maandag ben ik met Yao naar de stad een tafel met vier stoelen gaan kopen om in de bibliotheek te plaatsen als bureau voor de leerkrachten.
Ondertussen heb ik mijn verslag gekregen van mijn mentor en de hoofdmeester. Ik ben zeer blij en aangenaam verrast door alle positieve dingen die ik hierin te lezen kreeg.
Ik ben van maandag op dinsdag bij mijn gastgezin blijven slapen voor de laatste keer en dinsdagnamiddag afscheid genomen van mijn oma, broer en zussen. Het afscheid was ook daar gevoelloos. Ze vroegen wel om te bellen als ik in België toe kwam, zodat ze gerust waren.
Woensdag hebben we onze koffers klaargemaakt en ben ik samen met Nancy, Pieter en Ilse naar het zwembad gegaan dicht tegen mijn school. Zwemmen mochten we niet, omdat het zwembad niet gekuisd was. Maar we hebben ons in't zonnetje gelegd met onze leesboek.
Donderdagmorgen hebben we dan afscheid genomen van iedereen op de compound en zijn we richting Accra vertrokken. Na een busrit van 6 uur en een half en daarna een taxi-rit naar de luchthaven was onze laatste avond snel voorbij en zaten we na 12 weken terug in het vliegtuig richting België, het koude, kleine landje waar we vandaan komen.
We zijn rond kwart voor 1 vrijdagnamiddag aangekomen in Zaventem. Er was vertraging vanuit Londen en onze bagage was nog niet aangekomen.
Het weerzien met mama en papa was leuk. Het leek net of we elkaar maar heel even gemist hadden.
Onze bagage is zaterdagnamiddag toegekomen en ik ben meteen begonnen met het uitdelen en tonen van souvenirs. Leuk om zoveel dingen mee te brengen van een plaats waar je lang (en gelukkig) hebt geleefd. :-)
Mijn avontuur in Ghana zit erop, maar de herinneringen blijven eeuwig. Deze mooie periode krijg ik nooit meer uit mijn lichaam en geest.
Ik bedank iedereen die mij gesteund heeft in de moeilijke momenten, met mij heeft gelachen op de leuke momenten, mij gevolgd heeft op mijn weblog, mij mailtjes of sms'jes gestuurd heeft, ...
Zonder jullie was deze ervaring nooit zo groots geweest.
En natuurlijk wil ik zeker alle mensen bedanken die ik tijdens deze ervaring heb leren kennen. Ik heb heel veel en heel leuke mensen leren kennen. Hopelijk zitten daar enkele vrienden voor het leven tussen.
Vele groetjes
Yaa Jessie - of is het vanaf nu Jessie Yaa?
Ik ben terug in het land. Het is toch wel even wennen. Vooral het weer is raar, want ik ben niet meer gewoon om truien en sokken te dragen. De eerste dag liep ik hier rond met een T-shirt en teenslippers, maar dat heb ik snel moeten veranderen. ;-)
Ik had jullie beloofd om nog een uitgebreid verslag te maken over mijn laatste weken in Ghana.
Maandag ben ik met Imke richting Koforidua getrokken vanwaar we eigenlijk meteen zijn doorgereisd naar Akosombo.
In Atimpuko hebben we eerst een wandeling gemaakt, lekker gegeten, een rustig terrasje gedaan naast het meer en goed geslapen.
Atimpuko is het dorpje net naast Akosombo en je hebt er een prachtig zicht op Lake Volta. Met een immense stalen brug kan je hier het meer oversteken en het is één van de weinige plaatsen dat je het meer over kan.
Dinsdagvoormiddag zijn we een bezoek gaan brengen aan de grootste artificiële stuwdam ter wereld in Akosombo. We zijn er een Belgisch gezin tegen gekomen.
Na onze interessante rondleiding (door een gids die heel goed Engels kon - wat niet vanzelfsprekend is) hebben we ons aan een boottochtje op Lake Volta gewaagd. Er was geen roeier, maar toch probeerden we het met ons tweetjes. Toen we na 15 minuten hard labeur nog steeds op dezelfde plaats voeren, zei ik tegen Imke dat het voor mij niet meer hoefde. Om de boot aan de kant te krijgen hebben we ook nog inspanningen moeten doen, maar het is ons gelukt.
's Middags nog in Atimpuko gegeten en nadien doorgereisd naar Hohoe. We hadden een hotel op enkele honderden meters van het vertrekpunt om de watervallen van Wli (Vlee uitgesproken) te bezoeken. Hier hebben we 's avonds gegeten (het was het hotel van een Duits koppel) en in een mega-groot bed geslapen.
Woensdagmorgen kwamen we een Duits koppel tegen en die vroegen ons of we geen zin hadden om een 3 uur durende wandeling te doen naar de upper-falls van Wli. Imke en ik hebben meteen ingestemd, maar we hadden ons niet echt aan een beklimming verwacht.
We hebben enorm afgezien en soms hadden we spijt dat we eraan begonnen waren. Maar de uitzichten en de waterval maakten het zeker de moeite waart. De foto's zijn mooi, maar ze geven niet half weer hoe prachtig het daar wel was. Dat stukje prachtige natuur zit voor eeuwig in mijn geheugen gegrift.
In de namiddag zijn we naar Ho vertrokken.
Om hier een hotel te vinden, ging het iets moeilijker. Het derde stond ons zeker aan en we besloten meteen om hier twee nachten door te brengen.
Donderdag zijn we gestart met het verkennen van Ho. Dit is de hoofdstad van de Volta Region. Er was echter maar weinig te bespeuren. De african art & craft market bleek een klein winkeltje te zijn met meer stof dan mooie dingen erin. En de mevrouw van de "bakkerij" wist zelfs niet dat zei de bakkerij was. :-)
In de namiddag hebben we ons lui aan het zwembad gelegd en dat was eerlijk gezegd echt leuk.
Vrijdag zijn we terug richting Koforidua getrokken. 's Middags zijn we Nancy tegen gekomen en hebben we met ons drieën iets gegeten, waarna we samen een bezoek brachten een kralenfabriek tussen Kpong en Koforidua.
Het was heel interessant en omdat we niets moesten betalen voor de uitleg en de rondleiding hebben we enkele juweeltjes gekocht in de shop.
Zaterdag zijn we van Koforidua richting Kumasi gegaan en voor we naar de compound gingen zijn we in het cultural centre onze laatste souvenirs gaan kopen.
Het laatste weekend op de compound, het laatste weekend in Ghana.
Zaterdagavond voor de tweede keer een stapje in het nachtleven gezet en zondag was het laatste avondmaal met alle vrijwilligers van GoodWorkGhana.
Op maandag ben ik met Yao naar de stad een tafel met vier stoelen gaan kopen om in de bibliotheek te plaatsen als bureau voor de leerkrachten.
Ondertussen heb ik mijn verslag gekregen van mijn mentor en de hoofdmeester. Ik ben zeer blij en aangenaam verrast door alle positieve dingen die ik hierin te lezen kreeg.
Ik ben van maandag op dinsdag bij mijn gastgezin blijven slapen voor de laatste keer en dinsdagnamiddag afscheid genomen van mijn oma, broer en zussen. Het afscheid was ook daar gevoelloos. Ze vroegen wel om te bellen als ik in België toe kwam, zodat ze gerust waren.
Woensdag hebben we onze koffers klaargemaakt en ben ik samen met Nancy, Pieter en Ilse naar het zwembad gegaan dicht tegen mijn school. Zwemmen mochten we niet, omdat het zwembad niet gekuisd was. Maar we hebben ons in't zonnetje gelegd met onze leesboek.
Donderdagmorgen hebben we dan afscheid genomen van iedereen op de compound en zijn we richting Accra vertrokken. Na een busrit van 6 uur en een half en daarna een taxi-rit naar de luchthaven was onze laatste avond snel voorbij en zaten we na 12 weken terug in het vliegtuig richting België, het koude, kleine landje waar we vandaan komen.
We zijn rond kwart voor 1 vrijdagnamiddag aangekomen in Zaventem. Er was vertraging vanuit Londen en onze bagage was nog niet aangekomen.
Het weerzien met mama en papa was leuk. Het leek net of we elkaar maar heel even gemist hadden.
Onze bagage is zaterdagnamiddag toegekomen en ik ben meteen begonnen met het uitdelen en tonen van souvenirs. Leuk om zoveel dingen mee te brengen van een plaats waar je lang (en gelukkig) hebt geleefd. :-)
Mijn avontuur in Ghana zit erop, maar de herinneringen blijven eeuwig. Deze mooie periode krijg ik nooit meer uit mijn lichaam en geest.
Ik bedank iedereen die mij gesteund heeft in de moeilijke momenten, met mij heeft gelachen op de leuke momenten, mij gevolgd heeft op mijn weblog, mij mailtjes of sms'jes gestuurd heeft, ...
Zonder jullie was deze ervaring nooit zo groots geweest.
En natuurlijk wil ik zeker alle mensen bedanken die ik tijdens deze ervaring heb leren kennen. Ik heb heel veel en heel leuke mensen leren kennen. Hopelijk zitten daar enkele vrienden voor het leven tussen.
Vele groetjes
Yaa Jessie - of is het vanaf nu Jessie Yaa?
woensdag 2 april 2008
Afscheid
Hey iedereen
De laatste week heb ik niets meer laten weten, ik weet het. Maar ik heb vorige week echt genoten van een weekje vakantie. We hebben het heel leuk gehad en een verslag volgt zo snel mogelijk en ook de foto`s.
Ik zit nu voor mijn laatste dag in Ghana. En zoals ik al gezegd had zal ik met gemengde gevoelens naar Belgie terugkeren. Ik heb het hier echt goed gehad.
Vanaf vrijdag ben ik dus terug volledig ter jullie beschikking om al mijn verhalen te vertellen.
Vele groetjes
Yaa Jessie
De laatste week heb ik niets meer laten weten, ik weet het. Maar ik heb vorige week echt genoten van een weekje vakantie. We hebben het heel leuk gehad en een verslag volgt zo snel mogelijk en ook de foto`s.
Ik zit nu voor mijn laatste dag in Ghana. En zoals ik al gezegd had zal ik met gemengde gevoelens naar Belgie terugkeren. Ik heb het hier echt goed gehad.
Vanaf vrijdag ben ik dus terug volledig ter jullie beschikking om al mijn verhalen te vertellen.
Vele groetjes
Yaa Jessie
zondag 23 maart 2008
Laatste dagen
Hey iedereen
De laatste veertien dagen op Ghanese grond zijn voor mij ingegaan. Donderdag was mijn laatste dag op mijn stageschool. Ik heb er bewust voor gekozen om alles in orde te brengen vόόr donderdag, zodat ik vanaf nu volledig kan relaxen en het land hier verder kan verkennen.
Onze 8 weken stage zitten erop en ik vond het echt super-leuk. Ik zou het zo opnieuw willen doen. Ik weet nog hoe ik 9 weken geleden schrok en me afvroeg wat ik wel of niet zou kunnen doen tijdens mijn stage. Nu zit het er gewoon al op. Ik heb veel dingen kunnen doen en ik had nog zoveel meer dingen willen doen.
Ik ben begonnen met leerlingen die me niet begrepen, die moesten wennen aan mijn uitspraak,… Leerlingen die alleen konden luisteren naar de leerkracht en noteren wat er op het bord verscheen. Leerlingen die nog nooit inspraak hadden gekregen in de lessen. En nog zoveel meer. Het was niet altijd gemakkelijk om lessen voor te bereiden, zeker in het begin niet. Bij ons is zoveel ondersteuning, hier hadden we bijna niets om onze lessen mee te maken. Maar naar het einde toe ging dit al veel vlotter.
Vanaf dinsdag beginnen de leerlingen met de examens. Ik heb deze week nog zoveel mogelijk herhaling gegeven. Maandag waren mijn fiches voor de snel-klaarboekjes eindelijk gelamineerd. Ik had voor elke leerling een schriftje gekocht en als ze klaar waren met het maken van oefeningen, konden ze starten met het maken van de fiches. Gemotiveerd dat die leerlingen waren. Er waren er enkelen die 3 blaadjes gemaakt hebben op nog geen half uur tijd. Mijn mentor was zeer blij en hij gaat deze fiches zeker verder blijven gebruiken.
Donderdag was er een lesvrije dag voorzien omdat het zondag Pasen is. De leerkrachten hadden een quiz voor elke klas, een voetbaltornooi en nog enkele andere spelletjes voorzien voor die dag. Het verliep allemaal nogal chaotisch en ik heb mijn leerlingen niet veel gezien voor de laatste dag. Ik heb zelfs enorm wat moeite moeten doen om ze toch nog even allemaal samen in de klas te krijgen om afscheid te nemen. Het afscheid verliep minder hartelijk dan verwacht, maar daar hadden ze mij al voor gewaarschuwd. Geen traantjes, wel blije gezichten omdat ze een ballon en een balpen kregen.
Iedereen verwachtte dat we toch nog zouden terug komen, dus moesten ze niet echt afscheid nemen van ons. Met enkele leerkrachten heb ik adressen en telefoonnummers uitgewisseld en de meesten wilden ook wel op de foto. Ik heb mooie herinneringen aan deze stage. Ik vond het een hele ervaring. Ik hoop nu alleen nog dat er toch wel iets verder gezet wordt van wat ik hier allemaal heb aangebracht en gemaakt. Ik hoop ook dat de bibliotheek goed zal functioneren. Ik blijf zeker nog in contact met mijn mentor en de hoofdmeester. Ze gaan me op de hoogte houden van wat er in de school gebeurt.
Vanaf vrijdag is het dus vakantie voor ons. Eerst nog wat souvenirs kopen en maandag vertrek ik met Imke richting Lake Volta.
Ik hoop dat we mooie dingen gaan zien en dat we een relaxte week tegemoet gaan. Ik hou jullie zeker op de hoogte van onze avonturen en ik zet zo snel mogelijk foto’s op de site.
Vele groetjes
Yaa
De laatste veertien dagen op Ghanese grond zijn voor mij ingegaan. Donderdag was mijn laatste dag op mijn stageschool. Ik heb er bewust voor gekozen om alles in orde te brengen vόόr donderdag, zodat ik vanaf nu volledig kan relaxen en het land hier verder kan verkennen.
Onze 8 weken stage zitten erop en ik vond het echt super-leuk. Ik zou het zo opnieuw willen doen. Ik weet nog hoe ik 9 weken geleden schrok en me afvroeg wat ik wel of niet zou kunnen doen tijdens mijn stage. Nu zit het er gewoon al op. Ik heb veel dingen kunnen doen en ik had nog zoveel meer dingen willen doen.
Ik ben begonnen met leerlingen die me niet begrepen, die moesten wennen aan mijn uitspraak,… Leerlingen die alleen konden luisteren naar de leerkracht en noteren wat er op het bord verscheen. Leerlingen die nog nooit inspraak hadden gekregen in de lessen. En nog zoveel meer. Het was niet altijd gemakkelijk om lessen voor te bereiden, zeker in het begin niet. Bij ons is zoveel ondersteuning, hier hadden we bijna niets om onze lessen mee te maken. Maar naar het einde toe ging dit al veel vlotter.
Vanaf dinsdag beginnen de leerlingen met de examens. Ik heb deze week nog zoveel mogelijk herhaling gegeven. Maandag waren mijn fiches voor de snel-klaarboekjes eindelijk gelamineerd. Ik had voor elke leerling een schriftje gekocht en als ze klaar waren met het maken van oefeningen, konden ze starten met het maken van de fiches. Gemotiveerd dat die leerlingen waren. Er waren er enkelen die 3 blaadjes gemaakt hebben op nog geen half uur tijd. Mijn mentor was zeer blij en hij gaat deze fiches zeker verder blijven gebruiken.
Donderdag was er een lesvrije dag voorzien omdat het zondag Pasen is. De leerkrachten hadden een quiz voor elke klas, een voetbaltornooi en nog enkele andere spelletjes voorzien voor die dag. Het verliep allemaal nogal chaotisch en ik heb mijn leerlingen niet veel gezien voor de laatste dag. Ik heb zelfs enorm wat moeite moeten doen om ze toch nog even allemaal samen in de klas te krijgen om afscheid te nemen. Het afscheid verliep minder hartelijk dan verwacht, maar daar hadden ze mij al voor gewaarschuwd. Geen traantjes, wel blije gezichten omdat ze een ballon en een balpen kregen.
Iedereen verwachtte dat we toch nog zouden terug komen, dus moesten ze niet echt afscheid nemen van ons. Met enkele leerkrachten heb ik adressen en telefoonnummers uitgewisseld en de meesten wilden ook wel op de foto. Ik heb mooie herinneringen aan deze stage. Ik vond het een hele ervaring. Ik hoop nu alleen nog dat er toch wel iets verder gezet wordt van wat ik hier allemaal heb aangebracht en gemaakt. Ik hoop ook dat de bibliotheek goed zal functioneren. Ik blijf zeker nog in contact met mijn mentor en de hoofdmeester. Ze gaan me op de hoogte houden van wat er in de school gebeurt.
Vanaf vrijdag is het dus vakantie voor ons. Eerst nog wat souvenirs kopen en maandag vertrek ik met Imke richting Lake Volta.
Ik hoop dat we mooie dingen gaan zien en dat we een relaxte week tegemoet gaan. Ik hou jullie zeker op de hoogte van onze avonturen en ik zet zo snel mogelijk foto’s op de site.
Vele groetjes
Yaa
zondag 16 maart 2008
Laatste week lesgeven
Hey
Eerst en vooral wil ik jullie kort vertellen wat we vorig weekend hebben gedaan. Samen met Nancy en Imke ben ik op zaterdag naar Nkranza vertrokken. We hebben daar overnacht in een domein voor gehandicapte kinderen. Jaarlijks komen hier een 20-tal vrijwilligers om de faciliteiten uit te breiden.
Op zaterdag zijn we meteen een bezoek gaan brengen aan de monkey sanctuary van Boabeng. Het was zeker de moeite om op de weg van en naar de aapjes de hutjes en dorpjes te spotten. Je merkte meteen dat we meer noordelijk in het land zaten. De stenen huizen veranderden in lemen hutten met strooien daken. Gezellig om te zien. ’s Avonds zijn we met veel geluk heelhuids aangekomen in onze verblijfplaats. Onze tro-tro chauffeur was nogal gek en zelfs de Ghanezen waren blij dat ze levend waren aangekomen. Dat is weer een avontuur erbij!
Op zondag zijn we de watervallen van Kintampo gaan bezichtigen. Hier bevinden zich 3 watervallen en in de laatste fase kon je zelfs zwemmen. We hebben heel mooie foto’s genomen en het leek net of we even op vakantie waren, zo prachtig.
Zondagavond zijn we dan naar de compound gegaan om het weekend samen met enkele andere vrijwilligers af te sluiten.
Maandag startte onze Belgische week. Zowel Joke als ik waren zeer benieuwd hoe alles zou lopen. Joke voelde zich niet opperbest en is naar het ziekenhuis gegaan. Daar kreeg ze het spijtige nieuws te horen dat ze opnieuw malaria heeft. Het moet verschrikkelijk zijn voor haar. De rest van de week is ze niet naar school kunnen komen. Ik heb het project afgewerkt met de twee klassen. De groepen waren al gemaakt, ik kon echt niet tegen de leerlingen van Joke zeggen dat ze opeens niet meer mochten meedoen…
Daardoor is het heel druk geweest. Maar ik wil hiermee niet zeggen dat het Joke haar fout is. Ziekte is overmacht, daar kan niemand wat aan veranderen. En ik heb er zelf voor gekozen om met de twee klassen verder te werken.
De namiddagen hebben me er zeker doorgeholpen. In de namiddag heb ik met mijn klas op dinsdag liedjes aangeleerd als hoofd, schouders, knie en teen (in het Engels) en Hockey Pockey. Op woensdag hebben we Belgische spelen gedaan als vlaggenstok, telefoontje en Dikke Berta (of een variant erop).
En op donderdag heb ik frietjes gemaakt. (kijk zeker naar de foto’s)
De leerlingen bleven gedurende de hele week heel enthousiast werken aan het project en gisteren was er de voorstelling voor alle klassen van de lagere school.
Natuurlijk is het een beetje anders gelopen dan voorzien, maar de leerlingen waren zeer blij en ze vonden het een heel leuke week. Als dat niet het belangrijkste is…
Ik denk niet dat de leerkrachten een projectweek als deze nog eens zullen overdoen. Maar dat was ook niet mijn opzet. Het was vooral de bedoeling dat de leerlingen kennis maakten met een andere werkvorm en ondertussen iets bijgeleerd over ons land.
Ik heb mijn leerlingen trouwens ook enkele woorden Nederlands geleerd deze week. Vanaf dinsdag komen ze mij begroeten met ‘Goed mojgen, Madame Jessie’ in plaats van Good morning, Madame Jessie. Zo schattig, want ze kunnen echt de –e niet achter de –d plakken, maar je ziet ze stralen omdat ze het proberen.
En als ik vraag: ‘Alles goed?’ dan roept de hele klas: ‘Jaaaaa’.
Verder kunnen ze ook nog zeggen: Mijn naam is … en Ik ben … jaar.
Iets heel belangrijk dat ik zeker moet zeggen: de leerlingen van bij ons zijn dan misschien al meer gewoon om projecten uit te werken. Voor een eerste keer hebben de leerlingen het echt wel goed gedaan. Je moet rekening houden dat de leerlingen hier enkel klassikaal les krijgen, ze moeten leren wat hun opgegeven wordt, de leerkrachten werken niet vanuit de interesses van de leerlingen, …En dan opeens een nieuwe werkvorm en ook nog eens zelf nadenken over de uitwerking en dergelijke. Ik had er niet van mogen dromen dat het zo goed ging zijn. Hieraan merk ik nog maar eens dat ook de kinderen van hier veel in hun mars hebben, maar dat de leerkrachten gewoon niet weten hoe ze ermee moeten omgaan.
Nog één week te gaan, één week. Dat is echt niets! Vrijdag is al een feestdag, dus nog maar 4 dagen les geven. Ik heb nog zoveel te doen. Ik wil de leerlingen nog zoveel leren, ik begin het hier juist gewoon te worden, …
Waarom gaat het opeens zo snel?
Voor ik vertrok heb ik vele reacties gehoord van studenten die al naar het zuiden waren gekomen. Ze vertelden me: na ongeveer een maand ga je een moeilijk moment hebben en na 3 maanden wil je er gewoon niet meer weg.
Inderdaad, na 3 à 4 weken had ik het even wat moeilijker. Maar ik wil hier nu al niet meer weg! De kinderen hebben echt mijn hart gestolen en zeker als ze naar mij komen om te zeggen dat ik niet meer terug naar België mag.
Donderdag ga ik in mijn klas een afscheidsfeestje geven. De leerlingen mogen me helpen met het bedenken van een leuk thema en de invulling ervan.
Verder is het deze week herhalingsweek. Volgende week beginnen de examens. De paasvakantie begint hier later dan bij ons. Op 11 april is de laatste schooldag met een schoolfeest en nadien hebben de leerlingen bijna een maand paasvakantie.
De paasvakantie zal ik bij ons net missen. De laatste vrijdag van de vakantie mag je me terug in het land verwachten. Ik denk er liever nog even niet aan en geniet van de tijd die me hier nog rest. Natuurlijk ga ik wel blij zijn om jullie allemaal terug te zien, versta me niet verkeerd. Maar dit is echt een ervaring die ik nooit in mijn leven zal vergeten!
Heel veel groetjes
Yaa
Eerst en vooral wil ik jullie kort vertellen wat we vorig weekend hebben gedaan. Samen met Nancy en Imke ben ik op zaterdag naar Nkranza vertrokken. We hebben daar overnacht in een domein voor gehandicapte kinderen. Jaarlijks komen hier een 20-tal vrijwilligers om de faciliteiten uit te breiden.
Op zaterdag zijn we meteen een bezoek gaan brengen aan de monkey sanctuary van Boabeng. Het was zeker de moeite om op de weg van en naar de aapjes de hutjes en dorpjes te spotten. Je merkte meteen dat we meer noordelijk in het land zaten. De stenen huizen veranderden in lemen hutten met strooien daken. Gezellig om te zien. ’s Avonds zijn we met veel geluk heelhuids aangekomen in onze verblijfplaats. Onze tro-tro chauffeur was nogal gek en zelfs de Ghanezen waren blij dat ze levend waren aangekomen. Dat is weer een avontuur erbij!
Op zondag zijn we de watervallen van Kintampo gaan bezichtigen. Hier bevinden zich 3 watervallen en in de laatste fase kon je zelfs zwemmen. We hebben heel mooie foto’s genomen en het leek net of we even op vakantie waren, zo prachtig.
Zondagavond zijn we dan naar de compound gegaan om het weekend samen met enkele andere vrijwilligers af te sluiten.
Maandag startte onze Belgische week. Zowel Joke als ik waren zeer benieuwd hoe alles zou lopen. Joke voelde zich niet opperbest en is naar het ziekenhuis gegaan. Daar kreeg ze het spijtige nieuws te horen dat ze opnieuw malaria heeft. Het moet verschrikkelijk zijn voor haar. De rest van de week is ze niet naar school kunnen komen. Ik heb het project afgewerkt met de twee klassen. De groepen waren al gemaakt, ik kon echt niet tegen de leerlingen van Joke zeggen dat ze opeens niet meer mochten meedoen…
Daardoor is het heel druk geweest. Maar ik wil hiermee niet zeggen dat het Joke haar fout is. Ziekte is overmacht, daar kan niemand wat aan veranderen. En ik heb er zelf voor gekozen om met de twee klassen verder te werken.
De namiddagen hebben me er zeker doorgeholpen. In de namiddag heb ik met mijn klas op dinsdag liedjes aangeleerd als hoofd, schouders, knie en teen (in het Engels) en Hockey Pockey. Op woensdag hebben we Belgische spelen gedaan als vlaggenstok, telefoontje en Dikke Berta (of een variant erop).
En op donderdag heb ik frietjes gemaakt. (kijk zeker naar de foto’s)
De leerlingen bleven gedurende de hele week heel enthousiast werken aan het project en gisteren was er de voorstelling voor alle klassen van de lagere school.
Natuurlijk is het een beetje anders gelopen dan voorzien, maar de leerlingen waren zeer blij en ze vonden het een heel leuke week. Als dat niet het belangrijkste is…
Ik denk niet dat de leerkrachten een projectweek als deze nog eens zullen overdoen. Maar dat was ook niet mijn opzet. Het was vooral de bedoeling dat de leerlingen kennis maakten met een andere werkvorm en ondertussen iets bijgeleerd over ons land.
Ik heb mijn leerlingen trouwens ook enkele woorden Nederlands geleerd deze week. Vanaf dinsdag komen ze mij begroeten met ‘Goed mojgen, Madame Jessie’ in plaats van Good morning, Madame Jessie. Zo schattig, want ze kunnen echt de –e niet achter de –d plakken, maar je ziet ze stralen omdat ze het proberen.
En als ik vraag: ‘Alles goed?’ dan roept de hele klas: ‘Jaaaaa’.
Verder kunnen ze ook nog zeggen: Mijn naam is … en Ik ben … jaar.
Iets heel belangrijk dat ik zeker moet zeggen: de leerlingen van bij ons zijn dan misschien al meer gewoon om projecten uit te werken. Voor een eerste keer hebben de leerlingen het echt wel goed gedaan. Je moet rekening houden dat de leerlingen hier enkel klassikaal les krijgen, ze moeten leren wat hun opgegeven wordt, de leerkrachten werken niet vanuit de interesses van de leerlingen, …En dan opeens een nieuwe werkvorm en ook nog eens zelf nadenken over de uitwerking en dergelijke. Ik had er niet van mogen dromen dat het zo goed ging zijn. Hieraan merk ik nog maar eens dat ook de kinderen van hier veel in hun mars hebben, maar dat de leerkrachten gewoon niet weten hoe ze ermee moeten omgaan.
Nog één week te gaan, één week. Dat is echt niets! Vrijdag is al een feestdag, dus nog maar 4 dagen les geven. Ik heb nog zoveel te doen. Ik wil de leerlingen nog zoveel leren, ik begin het hier juist gewoon te worden, …
Waarom gaat het opeens zo snel?
Voor ik vertrok heb ik vele reacties gehoord van studenten die al naar het zuiden waren gekomen. Ze vertelden me: na ongeveer een maand ga je een moeilijk moment hebben en na 3 maanden wil je er gewoon niet meer weg.
Inderdaad, na 3 à 4 weken had ik het even wat moeilijker. Maar ik wil hier nu al niet meer weg! De kinderen hebben echt mijn hart gestolen en zeker als ze naar mij komen om te zeggen dat ik niet meer terug naar België mag.
Donderdag ga ik in mijn klas een afscheidsfeestje geven. De leerlingen mogen me helpen met het bedenken van een leuk thema en de invulling ervan.
Verder is het deze week herhalingsweek. Volgende week beginnen de examens. De paasvakantie begint hier later dan bij ons. Op 11 april is de laatste schooldag met een schoolfeest en nadien hebben de leerlingen bijna een maand paasvakantie.
De paasvakantie zal ik bij ons net missen. De laatste vrijdag van de vakantie mag je me terug in het land verwachten. Ik denk er liever nog even niet aan en geniet van de tijd die me hier nog rest. Natuurlijk ga ik wel blij zijn om jullie allemaal terug te zien, versta me niet verkeerd. Maar dit is echt een ervaring die ik nooit in mijn leven zal vergeten!
Heel veel groetjes
Yaa
maandag 10 maart 2008
Geen paniek
Hey
Ik wil eerst en vooral even uitleggen waarom ik naar het ziekenhuis moest vorige week vrijdag. Ik heb van het thuisfront nogal wat paniekerige telefoontjes gekregen en ik wil toch wel zeggen dat er geen reden is tot paniek.
Als je in België ziek bent, ga je in eerste instantie naar de huisdokter. Pas als het echt ernstig is, zullen we naar een ziekenhuis gaan.
In Ghana heb je geen huisdokters. De dokters werken hier in het ziekenhuis. Dus als je ziek bent, ben je verplicht om naar het ziekenhuis te gaan.
Ik ben helemaal niet in het ziekenhuis moeten blijven. Ik ben ’s morgens rond 6 uur vertrokken en ik heb er heel lang moeten wachten.
Eerst moet je een kaart aanvragen en dan je beurt afwachten bij de dokter. Nadien moet je naar het laboratorium om bloed te laten trekken of andere onderzoeken te laten doen. En daarna moet je terug naar de dokter die dan de uitslag van de testen meedeelt.
Je spendeert bijna een dag in het ziekenhuis, omdat je overal zolang moet wachten, maar verblijven moet je er ook enkel als het echt erg is.
Waarschijnlijk omdat ik al van vooraf pillen nam tegen malaria heb ik niet veel neveneffecten gehad en ben ik ook niet heel erg ziek geweest.
Ik ben daar heel blij om, want ik heb bijna niets moeten missen.
Ik heb 3 dagen pillen moeten nemen. Ze kennen de ziekte hier heel goed, dus ze weten wat ze doen en waarschijnlijk kunnen ze de ziekte veel sneller genezen dan dat ze dat bij ons zouden doen.
Zoals ik al zei: hier is dat helemaal niet zo’n erge ziekte. Bij ons wordt er allemaal veel meer van gemaakt dan het is.
Je kunt een tijd ziek zijn van malaria. Je doorstaat dan een soort zware griep.
Gelukkig ben ik daarvan gespaard gebleven.
En dan ook ander nieuws, want er zijn veel leukere dingen om over te praten dan over ziek zijn.
Deze week zijn Joke en ik volop in de bibliotheek beginnen werken. De kinderen moesten elke dag oefenen op het marcheren voor 6 maart. Dan is het feestdag in Ghana (dag van de onafhankelijkheid) en moeten de leerlingen marcheren in de stad.
Omdat we toch geen les konden geven op woensdag, zijn we dan de bibliotheek beginnen kuisen. We hebben er bijna een hele dag in gewerkt, maar het resultaat was er dan ook naar. Alle kasten en boeken hebben we één voor één afgekuist.
Je kon het lokaal bijna niet meer herkennen.
Donderdag hebben we dan de boeken gerangschikt en op de boekenrekken hebben we papiertjes gekleefd met alles wat erin te vinden is.
We zijn ook begonnen aan de inventaris. Nu alleen nog alles uitleggen aan de leerkrachten en onze meubeltjes plaatsen en de bibliotheek is klaar voor gebruik.
Vrijdag hebben we een hele dag gewerkt aan onze Belgische week. In het begin zaten we een beetje met de handen in ons haar. Als je in België vertrekt, zie je zoveel mogelijkheden voor je. Maar als je dan hier komt, zijn er al heel wat dingen die je sowieso niet kan doen. Bij ons kan je de leerlingen bijvoorbeeld eens iets laten opzoeken op internet of in boeken, maar die heb je hier gewoon niet. Of onvoldoende. Internetaansluiting is er ook niet in de school.
Maar na een dag hard werken zijn we best blij met het resultaat. Natuurlijk staan er nog veel vraagtekens en weten we niet wat de leerlingen ervan zullen maken. Maar dat is dan ook een beetje de bedoeling van een project. Wij als leerkracht kunnen sturen, maar uiteindelijk moeten de ideeën voor de uitwerking van de leerlingen komen. Hopelijk wordt het iets leuk! We kijken er enorm naar uit.
Meer nieuws volgt volgend weekend.
Groetjes
Jessie
Ik wil eerst en vooral even uitleggen waarom ik naar het ziekenhuis moest vorige week vrijdag. Ik heb van het thuisfront nogal wat paniekerige telefoontjes gekregen en ik wil toch wel zeggen dat er geen reden is tot paniek.
Als je in België ziek bent, ga je in eerste instantie naar de huisdokter. Pas als het echt ernstig is, zullen we naar een ziekenhuis gaan.
In Ghana heb je geen huisdokters. De dokters werken hier in het ziekenhuis. Dus als je ziek bent, ben je verplicht om naar het ziekenhuis te gaan.
Ik ben helemaal niet in het ziekenhuis moeten blijven. Ik ben ’s morgens rond 6 uur vertrokken en ik heb er heel lang moeten wachten.
Eerst moet je een kaart aanvragen en dan je beurt afwachten bij de dokter. Nadien moet je naar het laboratorium om bloed te laten trekken of andere onderzoeken te laten doen. En daarna moet je terug naar de dokter die dan de uitslag van de testen meedeelt.
Je spendeert bijna een dag in het ziekenhuis, omdat je overal zolang moet wachten, maar verblijven moet je er ook enkel als het echt erg is.
Waarschijnlijk omdat ik al van vooraf pillen nam tegen malaria heb ik niet veel neveneffecten gehad en ben ik ook niet heel erg ziek geweest.
Ik ben daar heel blij om, want ik heb bijna niets moeten missen.
Ik heb 3 dagen pillen moeten nemen. Ze kennen de ziekte hier heel goed, dus ze weten wat ze doen en waarschijnlijk kunnen ze de ziekte veel sneller genezen dan dat ze dat bij ons zouden doen.
Zoals ik al zei: hier is dat helemaal niet zo’n erge ziekte. Bij ons wordt er allemaal veel meer van gemaakt dan het is.
Je kunt een tijd ziek zijn van malaria. Je doorstaat dan een soort zware griep.
Gelukkig ben ik daarvan gespaard gebleven.
En dan ook ander nieuws, want er zijn veel leukere dingen om over te praten dan over ziek zijn.
Deze week zijn Joke en ik volop in de bibliotheek beginnen werken. De kinderen moesten elke dag oefenen op het marcheren voor 6 maart. Dan is het feestdag in Ghana (dag van de onafhankelijkheid) en moeten de leerlingen marcheren in de stad.
Omdat we toch geen les konden geven op woensdag, zijn we dan de bibliotheek beginnen kuisen. We hebben er bijna een hele dag in gewerkt, maar het resultaat was er dan ook naar. Alle kasten en boeken hebben we één voor één afgekuist.
Je kon het lokaal bijna niet meer herkennen.
Donderdag hebben we dan de boeken gerangschikt en op de boekenrekken hebben we papiertjes gekleefd met alles wat erin te vinden is.
We zijn ook begonnen aan de inventaris. Nu alleen nog alles uitleggen aan de leerkrachten en onze meubeltjes plaatsen en de bibliotheek is klaar voor gebruik.
Vrijdag hebben we een hele dag gewerkt aan onze Belgische week. In het begin zaten we een beetje met de handen in ons haar. Als je in België vertrekt, zie je zoveel mogelijkheden voor je. Maar als je dan hier komt, zijn er al heel wat dingen die je sowieso niet kan doen. Bij ons kan je de leerlingen bijvoorbeeld eens iets laten opzoeken op internet of in boeken, maar die heb je hier gewoon niet. Of onvoldoende. Internetaansluiting is er ook niet in de school.
Maar na een dag hard werken zijn we best blij met het resultaat. Natuurlijk staan er nog veel vraagtekens en weten we niet wat de leerlingen ervan zullen maken. Maar dat is dan ook een beetje de bedoeling van een project. Wij als leerkracht kunnen sturen, maar uiteindelijk moeten de ideeën voor de uitwerking van de leerlingen komen. Hopelijk wordt het iets leuk! We kijken er enorm naar uit.
Meer nieuws volgt volgend weekend.
Groetjes
Jessie
zondag 2 maart 2008
Drie weken te gaan
Hey allemaal
Ik wil jullie eerst en vooral gerust stellen met te zeggen dat ik me niet zo slecht voel. De neveneffecten van malaria heb ik niet en ik moet zeggen dat ik er heel blij mee ben.
Ik had me aan het ergste verwacht en dacht dat ik niet naar school zou kunnen gaan, maar ik moet helemaal niet in bed liggen en ik ben altijd wel met iets bezig.
Ik ga dus straks gewoon lessen voorbereiden en morgen les geven.
Gisteren is onze container toegekomen. Dat wil dus zeggen dat we onze boeken in de bibliotheek kunnen plaatsen.
Doordat ik vrijdag bijna een hele dag in het ziekenhuis heb doorgebracht (vooral door te moeten wachten) hebben we de bibliotheek niet kunnen kuisen. Dit doen we dus deze week en dan kunnen we meteen beginnen met het inrichten en plaatsen van de boeken.
Ik ben nu op de compound en dankzij een programma van Nancy heb ik mijn foto's kunnen verkleinen. Wat dus wil zeggen... je kan eindelijk foto's spotten op mijn site. Dit werd wel eens tijd na 1 en een halve maand.
Ik ben volledig klaar voor mijn 3 laatste weken lesgeven. Aah... het gaat opeens zo snel.
Hou jullie goed daar.
Vele groetjes
Jessie
Ik wil jullie eerst en vooral gerust stellen met te zeggen dat ik me niet zo slecht voel. De neveneffecten van malaria heb ik niet en ik moet zeggen dat ik er heel blij mee ben.
Ik had me aan het ergste verwacht en dacht dat ik niet naar school zou kunnen gaan, maar ik moet helemaal niet in bed liggen en ik ben altijd wel met iets bezig.
Ik ga dus straks gewoon lessen voorbereiden en morgen les geven.
Gisteren is onze container toegekomen. Dat wil dus zeggen dat we onze boeken in de bibliotheek kunnen plaatsen.
Doordat ik vrijdag bijna een hele dag in het ziekenhuis heb doorgebracht (vooral door te moeten wachten) hebben we de bibliotheek niet kunnen kuisen. Dit doen we dus deze week en dan kunnen we meteen beginnen met het inrichten en plaatsen van de boeken.
Ik ben nu op de compound en dankzij een programma van Nancy heb ik mijn foto's kunnen verkleinen. Wat dus wil zeggen... je kan eindelijk foto's spotten op mijn site. Dit werd wel eens tijd na 1 en een halve maand.
Ik ben volledig klaar voor mijn 3 laatste weken lesgeven. Aah... het gaat opeens zo snel.
Hou jullie goed daar.
Vele groetjes
Jessie
Abonneren op:
Posts (Atom)
