Laatste week lesgeven

Hey

Eerst en vooral wil ik jullie kort vertellen wat we vorig weekend hebben gedaan. Samen met Nancy en Imke ben ik op zaterdag naar Nkranza vertrokken. We hebben daar overnacht in een domein voor gehandicapte kinderen. Jaarlijks komen hier een 20-tal vrijwilligers om de faciliteiten uit te breiden.
Op zaterdag zijn we meteen een bezoek gaan brengen aan de monkey sanctuary van Boabeng. Het was zeker de moeite om op de weg van en naar de aapjes de hutjes en dorpjes te spotten. Je merkte meteen dat we meer noordelijk in het land zaten. De stenen huizen veranderden in lemen hutten met strooien daken. Gezellig om te zien. ’s Avonds zijn we met veel geluk heelhuids aangekomen in onze verblijfplaats. Onze tro-tro chauffeur was nogal gek en zelfs de Ghanezen waren blij dat ze levend waren aangekomen. Dat is weer een avontuur erbij!
Op zondag zijn we de watervallen van Kintampo gaan bezichtigen. Hier bevinden zich 3 watervallen en in de laatste fase kon je zelfs zwemmen. We hebben heel mooie foto’s genomen en het leek net of we even op vakantie waren, zo prachtig.
Zondagavond zijn we dan naar de compound gegaan om het weekend samen met enkele andere vrijwilligers af te sluiten.

Maandag startte onze Belgische week. Zowel Joke als ik waren zeer benieuwd hoe alles zou lopen. Joke voelde zich niet opperbest en is naar het ziekenhuis gegaan. Daar kreeg ze het spijtige nieuws te horen dat ze opnieuw malaria heeft. Het moet verschrikkelijk zijn voor haar. De rest van de week is ze niet naar school kunnen komen. Ik heb het project afgewerkt met de twee klassen. De groepen waren al gemaakt, ik kon echt niet tegen de leerlingen van Joke zeggen dat ze opeens niet meer mochten meedoen…
Daardoor is het heel druk geweest. Maar ik wil hiermee niet zeggen dat het Joke haar fout is. Ziekte is overmacht, daar kan niemand wat aan veranderen. En ik heb er zelf voor gekozen om met de twee klassen verder te werken.
De namiddagen hebben me er zeker doorgeholpen. In de namiddag heb ik met mijn klas op dinsdag liedjes aangeleerd als hoofd, schouders, knie en teen (in het Engels) en Hockey Pockey. Op woensdag hebben we Belgische spelen gedaan als vlaggenstok, telefoontje en Dikke Berta (of een variant erop).
En op donderdag heb ik frietjes gemaakt. (kijk zeker naar de foto’s)
De leerlingen bleven gedurende de hele week heel enthousiast werken aan het project en gisteren was er de voorstelling voor alle klassen van de lagere school.
Natuurlijk is het een beetje anders gelopen dan voorzien, maar de leerlingen waren zeer blij en ze vonden het een heel leuke week. Als dat niet het belangrijkste is…
Ik denk niet dat de leerkrachten een projectweek als deze nog eens zullen overdoen. Maar dat was ook niet mijn opzet. Het was vooral de bedoeling dat de leerlingen kennis maakten met een andere werkvorm en ondertussen iets bijgeleerd over ons land.
Ik heb mijn leerlingen trouwens ook enkele woorden Nederlands geleerd deze week. Vanaf dinsdag komen ze mij begroeten met ‘Goed mojgen, Madame Jessie’ in plaats van Good morning, Madame Jessie. Zo schattig, want ze kunnen echt de –e niet achter de –d plakken, maar je ziet ze stralen omdat ze het proberen.
En als ik vraag: ‘Alles goed?’ dan roept de hele klas: ‘Jaaaaa’.
Verder kunnen ze ook nog zeggen: Mijn naam is … en Ik ben … jaar.

Iets heel belangrijk dat ik zeker moet zeggen: de leerlingen van bij ons zijn dan misschien al meer gewoon om projecten uit te werken. Voor een eerste keer hebben de leerlingen het echt wel goed gedaan. Je moet rekening houden dat de leerlingen hier enkel klassikaal les krijgen, ze moeten leren wat hun opgegeven wordt, de leerkrachten werken niet vanuit de interesses van de leerlingen, …En dan opeens een nieuwe werkvorm en ook nog eens zelf nadenken over de uitwerking en dergelijke. Ik had er niet van mogen dromen dat het zo goed ging zijn. Hieraan merk ik nog maar eens dat ook de kinderen van hier veel in hun mars hebben, maar dat de leerkrachten gewoon niet weten hoe ze ermee moeten omgaan.

Nog één week te gaan, één week. Dat is echt niets! Vrijdag is al een feestdag, dus nog maar 4 dagen les geven. Ik heb nog zoveel te doen. Ik wil de leerlingen nog zoveel leren, ik begin het hier juist gewoon te worden, …
Waarom gaat het opeens zo snel?
Voor ik vertrok heb ik vele reacties gehoord van studenten die al naar het zuiden waren gekomen. Ze vertelden me: na ongeveer een maand ga je een moeilijk moment hebben en na 3 maanden wil je er gewoon niet meer weg.
Inderdaad, na 3 à 4 weken had ik het even wat moeilijker. Maar ik wil hier nu al niet meer weg! De kinderen hebben echt mijn hart gestolen en zeker als ze naar mij komen om te zeggen dat ik niet meer terug naar België mag.
Donderdag ga ik in mijn klas een afscheidsfeestje geven. De leerlingen mogen me helpen met het bedenken van een leuk thema en de invulling ervan.
Verder is het deze week herhalingsweek. Volgende week beginnen de examens. De paasvakantie begint hier later dan bij ons. Op 11 april is de laatste schooldag met een schoolfeest en nadien hebben de leerlingen bijna een maand paasvakantie.

De paasvakantie zal ik bij ons net missen. De laatste vrijdag van de vakantie mag je me terug in het land verwachten. Ik denk er liever nog even niet aan en geniet van de tijd die me hier nog rest. Natuurlijk ga ik wel blij zijn om jullie allemaal terug te zien, versta me niet verkeerd. Maar dit is echt een ervaring die ik nooit in mijn leven zal vergeten!

Heel veel groetjes
Yaa